Ahmet Kaya ile liseli yıllarda tanıştım. Dinlediğim müziklerden çok farklı "özgün müzik" etiketliydi ama yüreğime değdi. "Ağlama Bebeğim" albümünü ağabeyim ile birlikte tüm gün dinler, bıkmazdık. " Hasretinden Prangalar Eskittim " ile hüzünlenir, yarınlar için umut beslerdik. Kürt olduğunu bilmez, ilgilenmezdik. Sol yanı ağır basar, bizi buradan yakalardı. Yurt dışına çıkmaya zorlanan ve hatta zorla gönderilmesine sebep olan hadiseler o gün de , bugünün Türkiye'sinde de makul sebepler değildi; bana göre. On yıl önce ölüm haberini Türkiye'den de önce yakın arkadaşına gelen telefon haberi ile aldığımızda gözyaşlarına boğulmuştuk. Hak etmemişti, erken ve ülkesinden çok uzakta olan ebedi ayrılığı.

Bugün köprülerin altından çok sular aktı. Sular durulmadı, temizlenmedi de. Ancak o gün Türkiye'si ile bugünkü arasında çok şey değişti. O gün kendisini yurtdışına apar topar çıkartan, def eden devlet bugün cenazesinde kendisini anacak, hazır olacak ; tam kadro. Muhalefet ise yok!!! Nasıl? Neden? Bu bir günah çıkartma mı? Sorulara verilecek cevaplar hazır ama samimi değil. İnandırıcı hiç değil. Bu anma toplantısını Türk-Kürt savaşının durmasına katkı sağlayacak bir adım, politik tavır ve oy taktiğinden uzak, basiretli ve objektif devlet adamlığı tavrı olarak tarihe geçmesini arzu ederdim. Türkan Saylan'ın mevcut iktidarı ve yarattığı sinerjiyi eleştiren tavrı sebebiyle Türkiye' ye katkıları gözardı edilerek cenazesine bir Allah'ın kulu iktidar mensubu devlet adamının yokluğu, yapmaya çalıştıkları şeyin hayrını (!) görmeme engel oluyor.

İnandırıcılıktan yoksun, mayınlı politik tavır ve söylemlerin yer aldığı ve mide bulandırdığı gündem içinde , yumurta ve yuhalanma ile karşılanan devlet adamlarının korkulu rüyasının ne yazık ki herkesten fazla gerçeği analiz edebilen üniversite gençliği olması ne kadar hazin verici.

Bugün oturdukları koltukları boşalan yerden dolduracak mülkiyelilerden aldıkları cevap yarın Türkiye'sinde günışığının daha aydınlık ve ferah olacağının cevabıdır ve bizim umudumuzdur.