İLK

Böyle miydim ya ben ! Annem beni kapıdan her geçirişinde bir sürü tembihleri de yanıma eklerdi. Yapabileceklerim çoktu ve sanki zamanım pek azdı. Parçalanan dizlerimi pansuman yaptırdıktan sonra aynı hız koşmaya devam eder, denizde kimsenin göremeyeceği kadar açılır, kulaklarım patlama sinyali vericeye kadar dalar, paraşütle atlar, sarp kayalara tırmanır, uçurumlardan korkmazdım. Canım yanmazdı; erkek Fatma lakabının şubesiydim adeta. Doğuma girerken dahi lunaparka gider gibiydim. Dim..dim..dim. Dili geçmiş zaman. Evet geçmiş zaman.

Şimdi , aynı operasyonu daha önce iki kez geçirmiş olan ben üçüncüsü için ilk kez tedirginlik ve sıkıntı hissetti. Kolay itiraf edemese de ilk kez korktu ,endişelendi ve düşündü. Ben bu bene hiç alışık değildi ve yeni tanışmıştı. Hiç ama hiç hoşlanmasa da bu ben yeniydi ve ona aitti. Merhaba demekten ve kabullenmekten başka yapabileceği birşey yoktu.

Hastaneye gidildi. Doktorla konuşuldu ve işlemin yapılacağı yere inildi. Hemşire gidelim dediğinde kocaya bakıldı " O da gelemez mi ? " denildi. Şimdi doğuma bile eşler alınırken benimkinde niye olmasındı. Ama cevap olumsuz olunca kocaya bir daha dönüp bakılmadan kapalı kapıya yönelindi. Baksam buğulanan gözlerde hazır bekleyen yaşlar düşebilirdi. Böyle miydi bu kadın ya ! böyle miydi ? Anne olmakla yumuşayan bu kalp ve ruh bir daha eski haline dönemezdi. Anlaşıldı ve kabul edildi. İtiraz etmenin manası yoktu. İlk defa yavrusu için endişe ve kendisi için korku hissetti; tıpkı annesinin kendisi için hissettikleri gibi . İlk kez keşfetti.